Ik heb een baaldag. Ik heb een ontzettende baaldag. Niets lijkt te lukken. Elke blog die ik probeer te schrijven verzandt in een matig middenstuk. Zelfs van deze blog heb ik het gevoel dat ik geen stap verder kom. Ik zucht, tel tot tien en zucht nog maar eens.
Op de site van MS platform staat: het is oké, als het even niet oké gaat. Ik knik driftig mee. Zo is het maar net. Maar eigenlijk ben ik er helemaal niet oké mee. Ik vind het lastig dat mijn lijf niet doet wat ik wil. Ik baal ervan dat mijn hoofd zomaar ineens in een wazige drab lijkt te veranderen. Ik vind het gewoon niet oké dat ik mijn werk als verpleegkundige niet meer kan doen.
Ik wil heel vrolijk en opgewekt zijn. Kijk mij eens positief met MS omgaan. Alles is mogelijk. Het is eigenlijk helemaal niet erg om ziek te zijn. Nieuwe kansen, nieuwe inzichten. Maar op sommige dagen heb ik dat gevoel gewoon niet. Op sommige dagen lukt het me niet. Het schrijven (waar ik me graag in wil ontwikkelen) gaat voor geen meter. Inspiratie is ver te zoeken. En dan heb ik een baaldag. Natuurlijk spelen meerdere dingen mee. Het seizoen, corona, weinig tijd voor mezelf nu de kinderen thuis zijn. Ik probeer mezelf op te vrolijken met het feit dat er ergere dingen zijn. Ik heb een huis, voldoende eten. Ik woon in een welvarend land. Een slechte coping zei mijn maatschappelijk werkster al tijdens mijn revalidatieperiode. En dat blijkt, het werkt voor geen meter.
Ik weet zelf wel wat het echte probleem is: acceptatie. Ik heb tegen iedereen gezegd dat ik gestopt ben met vechten tegen mezelf, dat ik het nu echt geaccepteerd heb. Maar nog steeds schiet ik automatisch in de vechtmodus als het niet gaat zoals ik het wil. Alleen met vechten bereik ik niet zoveel. Alleen maar frustratie en boosheid.
Dát heb ik ondertussen wel geleerd.
Ik zucht nog maar eens. Vooruit.
Het is oké als het soms niet oké is.
En dat is wel een blog waard.
🤍
BeantwoordenVerwijderen